Dat was het dan

Het is zondagmiddag en ik schrijf nu voor de allerlaatste keer over mijn avontuur in het verre Nepal.

De terugreis ging zonder al te veel problemen, ik ben zo’n 20 uur onderweg geweest. Beetje last van turbulentie hier en daar. We begonnen op het vliegveld in Katmandu waar onze chauffeur ons netjes op de stoep heeft afgeleverd. Hij heeft ons nagezwaaid en gefilmd tot we echt helemaal uit het zicht waren. Voor hem was het ook een einde aan een avontuur denk ik. Hij kreeg van ons nog een ingelijste groepsfoto zodat hij ons altijd bij zich kon houden.

We waren op tijd om in te checken en moesten zelfs nog even wachten voordat de balies open gingen. Daarna begon het wachten en dat is nooit zo leuk, wel genoeg stoelen maar weinig te zien. Om 2.15 vertrokken we naar Qatar, iedereen lag zo’n beetje te slapen maar dat wilde bij mij niet. De beenruimte op deze vlucht was ook wat minder en ik had aardig last van mijn knieën.En dan zat er ook nog een vrouw achter mij die om de vijf minuten moest spugen, niet bevorderlijk voor mijn slaap.  Als je dan aankomt op het vliegveld van Qatar kan het verschil niet groter zijn. Wat een mega vliegveld met superluxe winkels, dat is dan taxfree maar evengoed bizar duur. De toiletten waren brandschoon en zelfs de wastafel blonk. Overal op het vliegveld ruikt het fris, behalve wij dan…

Na een aantal uren wachten, waarin we even een cappuccino drinken van dik 5 euro😱, beginnen we aan het laatste stuk van de vliegreis. Ik start een film en val direct in slaap, ik heb deze film meerdere keren opgestart. Uiteindelijk heb ik hem ook wel afgekeken maar ik weet niet zeker of ik alles meegekregen heb.

We zijn allemaal moe en niet helemaal fit en zijn blij als we op Schiphol lamden. Gelukkig komen we snel door de douane en kunnen door naar de koffers. Hier staan we wel een tijdje op te wachten want de koffers van de mensen die in Qatar opgestapt zijn komen eerst. Maar ons wachten wordt beloond en al onze spullen zijn netjes overgekomen. Ik haal nog wat spullen van mij uit de bagage van Peter en dan kunnen we naar onze families. Martijn en Mees staan op mij te wachten, fijn om ze weer te zien!

We halen koffie en gaan dan meteen door naar de auto, ik kan namelijk niet meer op mijn benen staan. In de auto ben ik meteen weg en ik krijg niet zoveel mee van de terugrit. Thuisgekomen moet de hele zooi naar binnen en gooi ik direct spullen in de wasmachine. (Op dit moment draait de laatste was en is alles, maar dan ook alles in de was geweest, mijn koffer ligt nu te badderen in de Vanish boven). En dan mag ik gewoon naar een schoon toilet, waar je het papier mag ingooien en normaal kunt doortrekken! Meteen door naar boven en heerlijk een tijd lang (veel te lang) onder de douche gestaan, wat een weelde. Dan komen mijn schoonouders langs, zij hebben op de hondjes gepast en brengen die meteen mee. Ik deel mijn cadeautjes uit en vertel hier en daar iets van wat ik meegemaakt heb. Maar eigenlijk weet ik zelf niet zo goed meer wat ik allemaal gedaan heb, het is zoveel en het was zo’n rollercoaster dat er weinig tijd geweest is om alles een plekje te geven.

Ik ben gesloopt en ga al om acht uur naar bed, ik slaap al voordat ik mijn bed zie. Ik slaap tot tien uur de volgende ochtend, nog steeds moe en niet helemaal fit. Vandaag dus bankhangen en heel af en toe probeer ik mijn spullen op de goede plek te krijgen. Ach morgen weer een dag, het komt vast wel goed, eerst zelf bijkomen.

Veel mensen die ik spreek vragen aan mij hoe het was, dat vind ik zo’n lastige vraag. 
Het is zo’n andere wereld met andere gewoonten, normen en waarden, daar heb ik wel aan moeten wennen.

Toen ik voor het eerst door de deur van het vliegveld in Kathmandu kwam schrok ik mij de rambam, moest ik daar drie weken blijven? Maar na een paar dagen groei je er toch in en voeg je je naar hoe alles gaat. Ik heb veel dingen gezien, mooie dingen, vieze dingen, leuke dingen, lieve dingen.

Ook zoveel mooie mensen mogen ontmoeten. Er zijn echt mensen die zichzelf wegcijferen om het leven voor een ander beter te maken. Er zijn nog veel stigma’s die doorbroken moeten worden, maar ik zie wel dat er beweging op gang is gekomen. Hopelijk zetten deze mensen een kettingreactie in gang zodat het voor alle mensen een mooi land is. Ik heb zeker mijn doel bereikt, een lach brengen naar Nepal. Samen met onze groep hebben we ons voor de volle 100% gegeven om dit te bereiken.

Ik wil zeker nog een keer terug, want ik heb gezien dat ik met alleen wat energie al zoveel verschil kan maken. Instellingen en ziekenhuizen willen ook graag dat dit vaker kan gebeuren. Zij hebben ervaren  wat het teweeg kan brengen bij zowel de kinderen als ouders. Maar eerst ga ik deze hele reis en alles wat we hebben meegemaakt een plekje geven. Ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn blog en  voor jullie reacties. Heel fijn om die te lezen, voelde mij daardoor echt gesteund.

Als laatste heb ik nog wat puntjes die mij zijn opgevallen/bijgebleven uit Nepal.

1. De rochelende mannen, waar je ook bent en op welk tijdstip dan ook, je hoort overal gerochel. In de ochtend (5.30 uur) begon het al onder het raam van ons hotel. Zo maken zij alles van binnen schoon en het is heel normaal daar, voor ons iets minder.

2. De wegen, er zijn weinig echt goede wegen. De meeste wegen buiten de stad zijn van zand en overal zitten kuilen en liggen er stenen. Als het heeft geregend duurt je reis nog langer dan lang of kun je er gewoon niet eens komen. Ze gooien ook te pas en te onpas wegen dicht om aan de weg te werken. Maar als je dan kijkt dan lijkt het wel alsof die wegwerkers altijd pauze hebben.

3. Was wordt met de hand gewassen en dan overal opgehangen, op prikkeldraad, aan huisjes, op muurtjes enz. Het maakt ook niet uit waar want echt schoon blijft het niet. Ik moest er wel om lachen, dan zie je een klein huisje langs de weg met was aan de voorkant van het huisje. Dan rijdt er een auto voorbij en die maakt zo’n stofwolk dat wij als westerse mensen uit alle macht die was weg zouden halen. Maar deze mensen niet, die maken zich er niet druk om.

4. Overal afval. Waar je ook kijkt er ligt afval, veel plastic en spullen die wij thuis moeten scheiden. Ze zijn ook trots om het zo weg te gooien. Ik denk dat er nog weinig kennis is over hoe lang het duurt voordat iets echt weg is en hoeveel schade het kan aanbrengen.

5. Alles wordt schoongemaakt met een bezempje, huisjes, vloeren, toiletten, straatjes enz.

De ene veegt het naar buiten en een ander die buiten aan het vegen is, veegt het weer terug🤪.

6. De toiletten! Dat was toch wel een van de schokkendste dingen voor mij, veel toiletten zijn ongekend vies. Ze worden ook weinig schoongemaakt, ook de emmertjes waar toiletpapier in moet worden weinig geleegd. Je ziet nog veel hurktoiletten, voor mij een ramp want ik val gewoon om. Maaaar ik heb het wel een soort van geleerd, je kunt ook niet anders het is dat of in je broek plassen.

7. Toeteren. De verkeersregels zijn mij na drie weken nog steeds niet duidelijk, het lijkt wel of iedereen doet wat hij/zij wil. Ze geven door een toeter aan dat ze in de buurt zijn en je gaan passeren. En het gaat ook meestal goed, ik heb weinig ongelukken gezien en dat vond ik wel bijzonder.

8. Er rijden heel veel scooters, mensen kunnen zich zo veel sneller door het drukke verkeer komen. Wat dan weer gek is, is dat de voorste wel een helm op moet en degene die achterop zit niet. Ook kinderen mogen er gewoon tussen zitten of achterop, zonder helm! Ik heb mijn hart af en toe echt vastgehouden.

9. Overal zijn zwerfhonden, er zijn er echt heel veel. Katten zijn er wel maar die heb ik bijna niet gezien. De honden beginnen vaak tegen een uur of elf in de avond te blaffen en houden dit vol tot de volgende ochtend.

10. Spicy eten: Spicy is echt Spicy pppfff en als je vraagt om no spice dan doen ze er toch iets in (zodat je van binnen nog in de fik staat) want ze snappen niet dat je het lekker vindt als er geen spice inzit.

Ze gooien ook spice in je thee, die laatste slok moet je laten staan weet ik nu uit ervaring!

11. Schooliuniform. Kinderen die naar school gaan dragen een schooluniform, iedere plaats heeft een eigen outfit. 

12. Er kunnen heel veel mensen in een auto van formaat Susuki Alto! Ik denk dat ik deze drie weken meerdere wereldrecords gezien heb.

13. Bedelaars. Als je ergens in de file staat of op een toeristisch punt bent dan heb je zo een aantal mensen om je heen die iets van je willen. Je komt er lastig van af, het voelt soms alsof je heel onaardig doet als je ze duidelijk maakt niets te willen. Maar het is de enige manier helaas. Ik heb gehoord dat er vrouwen die bedeelde een baan aangeboden werd en zij die afsloegen omdat bedelen gewoon veel meer opbrengt. Zeker als je ook nog je kind meeneemt, vaak worden jonge kinderen gedrogeerd zodat ze slapend op de rug van moeder hangen. Het brengt namelijk meer op als ze die kinderen meenemen. Toen ik dit verhaal hoorde heb ik het nog een hele tijd in mijn hoofd gehad en eigenlijk ben ik er nog steeds een beetje naar van.

14. Geloof. Overal waar je kijkt zie je tempels, groot, klein op elke hoek van de straat. Iedere dag worden deze gebruikt, gebeden, wierook gebrand, gebedsrollen gedraaid. Dat gaat gewoon op in hun dagelijkse bezigheden, ze lopen langs, doen dan hun ding en lopen weer verder. Voor de huizen liggen tegels van een bloem, daarop wordt iedere dag verse bloemetjes en gekleurd poeder opgelegd. Zo verwelkomen ze bezoek of herdenken ze iemand die overleden is.

15. Mensen. Wat een mooie mensen leven in dit land, ik heb mij geen moment onveilig gevoeld. De mensen hebben vaak weinig tot niets maar zullen je zonder nadenken uitnodigen en je alles geven wat ze hebben. Ze zijn zeer behulpzaam en nederig, blij met wat ze hebben en levend in het hier en nu.

Dat was het dan, mijn grote avontuur is ten einde en ik mag terug naar mijn eigen wereldje. Ik ga dit avontuur niet snel vergeten en zal nog vaak denken aan alle mooie dingen die ik heb mogen meemaken. Nepal dank je wel, namasté 🙏