Dinsdag 14 maart

Benoit voelt zich weer een stuk beter en kan vandaag weer met ons mee op pad. We verdelen de groep, want op de plek waar we gaan spelen zijn weinig kinderen. De anderen gaan naar Happy Home (een groot weeshuis waar kinderen wonen, eten en les krijgen) om een muurschildering te maken. Ik ga met Maureen, Carla en Benoit naar een day care voor kinderen die in behandeling zijn voor kanker (of die al klaar zijn met de behandeling). Het is van Dirghajeevi Voluntary Group. We worden bij binnenkomst verwelkomd door de bedenker van dit project, Samir. Hij verteld ons dat hij op zijn 17e zag dat veel kinderen met kanker vaak op straat leefde en niet de aandacht en liefde kregen die ze zo nodig hebben. Vaak kunnen ouders het niet opbrengen om zo lang van huis weg te zijn vanwege het geld. Dan nemen ze het kind weer mee en krijgt het niet de behandeling die nodig is. En dat is vreselijk als je bedenkt dat een arts aangeeft dat hij voor 90% zeker is dat de behandeling zal aanslaan. Ook heerst er een negatieve “vibe” om kinderen met kanker, niemand wil daarmee in aanraking komen, bang om het ongeluk aan te trekken. Samir is een fietstocht begonnen van Nepal naar India, om zo geld op te halen om deze mensen te helpen. Hij kwam erachter dat het niet makkelijk was, veel tegenwerking van de overheid (visum enz), zelf geen baan en dus ook geen inkomen. Uiteindelijk is hij bij een oom in huis gaan wonen en vanuit daar begon hij gezinnen te helpen. Die wisten hem te vinden en vroegen hem te komen helpen met hun zieke kind. Ouders hadden bv moeite met het kind te laten drinken en als Samir kwam dronk zo’n kind dan wel. Op een dag ging hij een kind bezoeken in het ziekenhuis. Dit kind had zijn zicht verloren door de behandeling. Samir was nog niet in de gang, maar het kind wist al te vertellen dat hij eraan kwam. Voor hem was dit een teken om meer te doen voor deze kinderen. Hij heeft met behulp van kennissen en vrienden geld bij elkaar gebracht en is een daycare begonnen. Ze zitten in een gebouw waar geen verwarming is maar waar ze wel samen kunnen zijn. Er zijn al wat oudere kinderen die goed door de behandelingen zijn gekomen en wat hebben gemaakt van hun leven. Een meisje is zelf dokter geworden, ze heeft nooit aangegeven dat ze kanker heeft overwonnen anders had ze nergens binnen kunnen komen. Er is ook een jongen van 24 jaar die apotheker is. Hij wil daar eigenlijk nog verder in en de universitaire opleiding doen. Dat is lastig als je dat via de overheid moet doen, want soms moet je zo lang op een uitslag van een examen of toets wachten dat je niet weet wanneer je weer verder kan gaan met die studie. Kan wel meer dan een jaar duren. Dan valt het bij ons nog wel mee! Deze jongen was er vandaag ook, echt leuk om hem te spreken. Veel van de kinderen die “schoon” zijn blijven bij de organisatie om zo anderen te inspireren en naar de buitenwereld te laten zien dat kanker overwonnen kan worden.

Als wij binnenkomen zijn de kinderen er nog niet en wij luisteren naar het verhaal van Samir. Na twintig minuten zijn er wel wat kinderen en gaan wij naar binnen. Het is een kleine ruimte (2,5m bij 2,5m) en er zitten zo’n acht a negen mensen. Drie jongens die wat ouder zijn en gelukkig lekker met ons mee doen. De rest zit rustig en kijkt de kat uit de boom. Omdat de ruimte zo klein is blijven we bij elkaar en bedenken we wat om het spel gaande te houden. Er is een jongen bij die net klaar is met alle behandelingen en hij blijkt heel goed te kunnen zingen. Hij zingt voor ons Billy Jean van Micheal Jackson en hij wil dat wij beatboxen en dansen. We zijn zo in de war van zijn goede zingen dat we even moeite moeten doen om weer in onze clown te komen. We spelen toch nog zo’n 45 min en gaan dan weer naar het kantoortje waar we een speciale thee krijgen. Was best spicy en met soort blaadjes erin, een ervan zat al in mijn keel vast🤪

De drie jongens kwamen ook even bij ons zitten en we komen erachter dat onze zanger ook nog eens heel goed kan tekenen! Hij heeft kaarten gemaakt die ze verkopen om de daycare draaiende te houden. Ze hebben ook beschilderde stenen, schilderijen en kettingen. We kopen allemaal een kaart en ik koop ook nog een ketting. We mogen zelf bepalen hoeveel we ervoor geven, natuurlijk geven we meer dan dat ze ooit zouden durven vragen.

Na de thee moeten we nog op de foto en zien we dat er meer kinderen gekomen zijn. Jammer dat ze er niet eerder waren want na de foto moesten wij naar de anderen om te helpen schilderen. We gaan er met de taxi heen. Nou dat is ook een belevenis! We moeten een hobbelige weg op naar boven en zitten in een autootje van formaat Suzuki alto. Maureen zit voorin en als we maar iets omhoog gaan schiet haar stoel in de ligstand, wij moeten haar telkens weer terug duwen. Het hobbelt zo erg dat ik morgen een blauwe arm heb van al het stoten tegen de deurklink.

Uiteindelijk komen we wel boven aan en kunnen we ons bij de rest voegen. Zij zijn al begonnen met een muur te beschilderen. Marlieke heeft een tekening gemaakt die ze samen aan het inkleuren zijn. Ze staan elkaar nu al een beetje in de weg dus eigenlijk is het niet handig als wij er ook nog bij moeten. We krijgen eerst een rondleiding en daarna een lunch aangeboden. Na de lunch besluiten Rianne, Marianne en ik om met een taxi terug te gaan naar het hotel. Ik had nl geen kleding om in te schilderen en liep daar meer in de weg dan dat ik kon helpen. Als we terug zijn gaan Marianne en ik koffie drinken hier in de buurt en daarna even lekker uitrusten op onze kamer, wachten op de rest.

Wij mochten bij de daycare geen foto’s of video’s maken, maar Samir deed dat wel. Hij gaat ons die beelden nog doorsturen. Zodra ik die heb zal ik ze met jullie delen. Morgen gaan we spelen bij Happy Home en kan ik de muurschildering meteen even van dichtbij bewonderen.

Nog even een klein toiletdingetje. Meestal zijn ze heel vies en ruiken ze vreselijk, maar vandaag hadden we een nieuwe ervaring. Ik moest nl plassen bij de daycare en het toilet was best schoon. Maar Samir ging even eerst naar binnen want de toiletbril moest eerst in elkaar gepuzzeld worden! Die was in twee stukken en het werd dus heeeel voorzichtig gaan zitten🤣🤣