Donderdag 16 maart

De allerlaatste dag dat we spelen is aangebroken, het voelt heel gek. We zitten zo in een flow van twee keer per dag spelen , dat het even wennen zal zijn als het af is. Maar we zijn ook echt wel toe aan een beetje uitrusten.

Vandaag gaan we dat nog niet doen want we mogen nog heel wat kinderen blij maken. We beginnen onze ochtend bij een opvang met kinderen met een beperking in Dhapakhel. Je kunt zien dat ze goede sponsoren hebben want het ziet er prachtig uit. Een verademing bij wat we de afgelopen drie weken gezien hebben. De kinderen zijn erg vrolijk en hebben er zin in, wij staan ze op te wachten als ze naar het binnen plein komen. Een aantal jongens is stoelen aan het neerzetten en ik ga er gewoon op zitten. Ze vinden het prima en komen bij mij zitten terwijl de andere clowns de rest ontvangen. Ik heb mijn vogel marionet mee en speel ermee met de kinderen om mij heen. Ze reageren er heel goed op, maar ik voel mij beperkt in mijn spel. Als we met de clowns verzamelen om ons voor te stellen, leg ik de vogel aan de kant en direct kom ik beter in mijn clown.

Het is geweldig om te zien hoe de kinderen reageren op onze grapjes en als we daarna uiteen gaan om één op één te spelen krijgen we met ieder kind wel contact. Soms heel klein door een handpop te laten aaien en soms door samen muziek te maken. Er is een meisje dat de ukelele van Maureen pakt en de hele tijd dat wij er waren erop gespeeld heeft en gezongen. Ik mocht met haar meedoen, maar zeer zeker niet aan de ukelele komen. Toen we weggingen was ze verdrietig want we namen de ukelele mee. Thuis heb ik nog een ukelele die ik niet gebruik dus deze ga ik aan Corrie geven dan kan zij hem aan haar geven. Dus Corrie als je dit leest hou maar ruimte over in je koffer!😂 De vogel heb ik ook geschonken aan deze kinderen, ik hoop dat ze er veel plezier aan gaan beleven. 
Na afloop overhandigen we nog wat spullen, pannen, thermosflessen enz en moeten we vaak op de foto.

We willen in de buurt wat eten, want in de middag gaan we niet ver hier vandaan spelen. We komen niet echt geweldige gelegenheden tegen, wat we vonden was gesloten. Uiteindelijk zijn we wel ergens terecht gekomen, maar daar heb ik alleen wat frietjes gegeten, de rest van het eten durfde ik niet aan. Ik wil niet op het nippertje nog ziek worden.

Dan rijden we naar SERC, ook een stichting waar meervoudig gehandicapte kinderen zitten. Intoneren we aankwamen waren de kinderen nog niet op een plek en moest er snel besloten worden hoe we het gingen doen. Er werd besloten om ze allemaal in de binnenspeelplaats te zetten. Wij stonden weer klaar als ontvangst comité. Ik moet zeggen dat ik wel even schrok, het verschil met vanmorgen was groot. Achteraf denk ik dat dat kwam omdat in deze groep alle niveau’s bij elkaar zaten en er ook kinderen tussen zaten die absoluut niet tegen zoveel prikkels kunnen.

We doen wat we kunnen maar we vinden het allemaal wel moeilijker dan anders. Er zijn absoluut kinderen bij die genieten, dat zien we echt wel maar het blijft lastig om de hele groep te “bedienen”.

Er was een jongen bij die te veel prikkels kreeg en uit de ruimte moest, ik ben met hem mee gegaan en samen zijn we op de schommel gegaan. Ik merkte dat hij wel contact wilde maar niet zo dichtbij. Daarom ben ik iets verderop gaan zitten en ben gaan bellen blazen. Helaas nam de begeleidster hem toen mee naar een andere ruimte en was mijn kans om contact met hem te maken verkeken. Zo jammer want deze kinderen missen zo heel veel.

Ik ga weer naar binnen en maak contact met de andere kinderen, de ene vreet je helemaal op, de ander knijpt je fijn en weer een ander wil je handpop aaien en voelen. Er zitten wat kinderen bij die cognitief wat verder zijn en zij kunnen ook wat liedjes zingen. We halen deze kinderen naar voren en zingen samen met hen een paar liedjes. We sluiten het dan af en overhandigen ook hier wat spullen waarom ze gevraagd hebben, fidgets, puzzels, stressballen enz.

Dat was het dan, we zijn hier uitgespeeld. Drie weken lang hebben we alles gegeven en nu is het klaar, voor het spelen dan want er zijn nog wat dingen die we moeten doen.

Ik ga met Maureen mee naar huis en daar pakken we haar scooter. Ik kan de helm op van June (die is 2,5 jaar) want ik heb geen groot hoofd.

We gaan dwars door het verkeer van Katmandu, best spannend maar ook wel een ervaring. We komen bij het huis van het meisje waar de Willibrordusschool geld voor opgehaald heeft. Ze staat ons al op te wachten samen met de huismoeder. Ze woont in een huis met twaalf andere meisjes en wordt verzorgd door een lieve vrouw. We leggen beide uit wat ik daar kom doen, gelukkig heb ik Maureen mee want beide spreken ze weinig Engels. Door het geld dat we hebben ingezameld kan zij zeker twee jaar blijven wonen op deze plek en verder leren. Ze is nu 14 jaar en gaat volgend schooljaar naar de middelbare school. Het systeem is hier iets anders, maar als ze de volgende school af heeft dan heeft ze ook een diploma om verder te leren of ergens stage te gaan lopen. De meisjes die al uit dit huis zijn wonen op zichzelf en hebben allemaal een diploma en werk!
Het is een lieve, verlegen meid.Ik krijg haar verhaal wel te horen maar ik wil dat niet beschrijven op mijn blog. Neem maar van mij aan dat ze geen fijn leven heeft gehad en nu op een goede veilige plek is waar ze warmte en liefde krijgt.

We gaan samen op de foto en dan zie je toch dat er ook iets lekker ondeugends in haar zit, want ze doet lekker gek mee als we de foto maken.

We krijgen nog een kopje thee van de huismoeder, ik had zonder suiker gevraagd en kreeg dat ook. Maar ipv suiker had de huismoeder er maar even extra veel massala kruiden in gedaan want anders was de thee toch niet lekker! Nou ik voelde de slokken thee door mijn slokdarm heen branden mmmm. Af en toe heb ik wat water uit mijn Dopper in de thee gegoten om het een beetje te mengen. We gaan op de scooter naar het hotel waar Maureen mij dropt, zij gaat lekker naar huis.

Ik ga bijna meteen door met de rest om iets te eten en nu schrijf ik dit blog. Ik ben moe, heel moe en eigenlijk moet ik beginnen met mijn koffer inpakken. Maar daar heb ik gewoon geen puf meer voor. Ik sta morgen wel wat vroeger op om dat allemaal te regelen. Morgen gaan we nog een dagje naar Bhaktapur, even lekker de toerist uithangen. ‘s Avonds voor de laatste keer met elkaar uit eten en om 2.15 vertrekt ons vliegtuig. We moeten 15,5 uur reizen en komen zaterdag rond 14.15 in Nederland aan.

Als ik morgen tijd heb zal ik nog een blog maken over Bhaktapur en anders komt dat in mijn laatste blog als ik thuis ben.

Voor nu ben ik er even klaar mee en stap ik voor de laatste nacht in mijn lakenzak, ik ga lekker slapen!