De heenreis zaterdag 25 februari

De laatste nacht in mijn eigen bedje heb, ik heb ondanks de zenuwen, toch lekker geslapen. Om half acht opgestaan om de laatste spullen in de koffer te stoppen en even broodjes te halen. Snel nog een kopje thee en koffie want ik wilde om half elf echt weg. Dat is zeer goed gelukt totdat we bij Zwaagdijk waren en ik ineens bedacht dat mijn oortjes nog thuis op de lader lagen🫣. Dus auto gekeerd en terug om die te halen. Daarna voor de tweede keer op weg, in Zwaag Mats opgepikt want hij wilde mama ook wel even uitzwaaien samen met Martijn en Mees. Ik had dus een heel uitzwaai- comité mee, gezellig en heel lief.

Op Schiphol was het gezellig druk en mochten we genieten van een lange wandeling naar de vertrekhal. Daar aangekomen mocht ik direct inchecken en kwamen we erachter dat het vliegtuig helemaal vol zat en er dus geen plaatsen naast elkaar meer waren.

Ook de raamkant en plaatsen aan het gangpad waren al vergeven dus zo kreeg ik een plek in de middelste rij in het midden ( vliegtuig had 3 rijen: 3-4-3). De stress liep toen wel verder op want vliegen is niet helemaal mijn ding zeg maar. De pillen hielpen ook niet echt meer, die zijn waarschijnlijk niet gemaakt voor zoveel adrenaline….

Voordat we het vliegtuig in mochten werden we aan alle kanten gecheckt en bekeken. Zweet op mijn rug en dik een uur verder waren we dan eindelijk langs alle poortjes. We konden nog even zitten en na drie kwartier mochten we het vliegtuig in. Als je ziet hoeveel mensen er dan staan te wachten die allemaal hetzelfde vliegtuig in moeten, dan denk je dat dat nooit gaat passen, maar iedereen ging erin en had een plekje.

We zijn iets te laat vertrokken en het taxiën duurde zo lang dat ik dacht dat we rijdend naar Doha zouden gaan pppfffff. Iets met een Polderbaan….. Het ging allemaal goed en na een tijdje begon de stress wat te zakken ( die liep wel af en toe wat op als we turbulentie hadden) .De service was echt perfect. Snacks, drinken, heerlijk eten, het was allemaal even lekker. Het eten was wel wat pittig, na het eten had ik een tijd lang nog prikkende lippen😝. Ik denk dat de stewardess dat ook zag want even later liet ze een ijsblokje uit haar handen glippen en die kwam zo op mijn hoofd terecht 😂 We kwamen op tijd aan in Doha en ook daar mochten we weer door alle poortjes en scanners heen. Wat een groot vliegveld en wat een luxe allemaal! Er rijdt zelfs een metro boven het vliegveld zodat je een rondje vliegveld kunt doen. Daar hadden wij helaas geen tijd voor (misschien op de terugweg) want wij konden zo weer instappen voor onze vlucht naar Kathmandu. 
Dit keer zat ik in het midden aan de raamkant naast een mevrouw die anderhalve stoel nodig had dus die zat de hele weg lekker dichtbij. Kon ik er in ieder geval niet uitvallen. Inmiddels was ik al een beetje de tijd kwijt en werden we moe, slapen in een vliegtuig is nog een te grote uitdaging gebleken.

We stegen op in het donker en 3,5 uur later kwamen we in het licht boven Kathmandu aanvliegen. De zon scheen zo het vliegtuig in. Het vliegveld in Kathmandu kon qua contrast niet groter zijn dan dat van Doha. Je hebt het idee dat alles oud en aan vervanging toe is. ( Wat waarschijnlijk ook zo is).

Hier moesten we in bussen naar de aankomsthal, die lag 100 meter verderop dus waarom we dat nou moesten?
Weer door de checks en inmiddels was ik echt doodmoe en moest ik nodig plassen. We waren er gelukkig bijna tot de meneer bij de visumcheck besloot dat mijn visum niet goed was.

Nou ik kan je vertellen dat je dan niet heel blij wordt, dat mannetje begon  ( achter dat glas, dus niet te verstaan) in het “Engels” te ratelen en heftig te gebaren dat mijn visum niet goed was. Roepen naar zijn collega’s enz enz. Gelukkig heb ik mijn visum op dezelfde dag gehaald als twee anderen van onze groep en zij werden wel doorgelaten. Dus ik heb dat mannetje in mijn beste Engels dat uitgelegd en toen kwam

hij zelfs uit zijn hokje om het bij hun te controleren. Na heel wat heen en weer gepraat met zijn collega’s kreeg ik dan eindelijk groen licht om door te gaan. Snel naar het toilet want door alle stress zou je gewoon in je broek plassen. Dat toilet was overigens ook geen pretje….

Tassen waren al van de band gehaald dus die konden we zo meenemen en zo konden we eindelijk Kathmandu binnen stappen. Wat je dan ziet en aan prikkels binnen krijgt is niet goed te beschrijven, zoveel mensen, meestal mannen, die je willen “ helpen” met de koffers tillen of taxi willen zijn.

Maureen was een beetje aan de late kant met haar busje dus we moesten daar een tijdje tussen de meute staan. Dat komt best op je af als je zo moet bent. Uiteindelijk kwam Maureen ons dan halen met het busje en moesten alle tassen bovenop de bus. Meteen weer mannetjes die gaan helpen en geld willen. Een van ons gaf ze wat en meteen gingen die mannen op de vuist met elkaar om dat geld te bemachtigen, bizar. Maureen vertelde ons dat deze mannetjes meestal al dronken zijn en zo aan hun geld proberen te komen om drank te kopen. Moet je ook maar weten als toerist.

Op weg naar ons hotel wist ik ook niet wat ik zag. Zoveel scooters heb ik nog nooit bij elkaar gezien en ze gaan links en rechts langs je heen. In de tijd dat ik in het busje zat heb ik geen verkeersregel kunnen ontdekken. Op de verkeersagenten na die het verkeer regelen omdat er geen stoplichten zijn. Ik vind deze mannen echt mega stoer want ik zou er voor geen goud tussen gaan staan, het is een grote chaos.

Aangekomen in het hotel ben ik meteen mijn bed ingegaan om een paar uurtjes te slapen en bij te komen van alle eerste indrukken. En dat waren er veel zoals je ziet aan de lengte van dit verhaal😅