Maandag 27 feb deel 2

Laat in de middag rijden we, in een hele drukke avondspits, naar Pashupatinath waar de hindoeïstische mensen hun laatste rustplaats vinden. De Shiva tempel in Kathmandu is een van de belangrijkere tempels in Azië. Wij mogen daar niet in want dat is alleen voor mensen die het geloof aanhangen.

Wij kwamen aan toen het net een beetje donker begon te worden en er een ceremonie aan de gang was. Het voelde heel vreemd om zo daar, als toerist, naar te gaan staan kijken. Grote tribunes en zelf gidsen die alles vertellen over het hele gebeuren. Wij hadden Maureen dus geen gids nodig en daar ben ik blij om want zo’n tour had mijn gevoel er niet beter op gemaakt.

Je staat daar een poosje te kijken en in die kleine tijd zijn er zo drie personen binnen gebracht die net zijn overleden. De tijd tussen overlijden en de uitvaart moet namelijk zo kort mogelijk worden gehouden. 

Ze leggen de overledene, gewikkeld in een doek, op de grond bij de rivier. Ze worden dan eerst door de familie gewassen met het water van de rivier en krijgen een slok water in de mond. Dan gaan ze even de tempel in om daarna naar de steen gebracht te worden waar ze gecremeerd worden. Daar gaat een ceremonie aan vooraf met bepaalde rituelen. Voordat de oudste zoon het vuur aansteekt loopt hij eerst vijf rondjes om de overledene heen. Waarna hij het vuur (in de mond van de overledene) aansteekt. Als er geen oudste zoon is, dan een broer enz enz. Het is niet gebruikelijk dat dochters dit doen, maar kort geleden is het wel een keer door de oudste dochter gedaan. Dat was zo’n grote stap dat het nieuws was in de krant. Laten we hopen dat dat ook doorzet en dat vrouwen hier gelijk gezien worden aan mannen.

De as van de overledene gaat rechtstreeks de rivier in, mee met het stromende water.

Wij zagen een ceremonie van een persoon uit een hoge kaste, die hebben een speciale plek aan de rivier, aan de andere kant van de brug krijgen de armere mensen hun ceremonie.

De bloemen zijn er vaak wel maar niet zo rijkelijk als bij mij op de foto’s, dat komt door de afkomst van deze persoon.

Het hele proces duurt vier uur en al die tijd blijft de familie erbij. Daarna gaat de familie in rouw en onthouden ze zich van iets waar de overleden persoon van hield (B.v. yoghurt of vlees)  ze eten dan ook sober. Na ongeveer twaalf dagen is de rouw voorbij en wordt deze afgesloten met een ceremonie. 

Als je daar staat te kijken en je kijkt eens om je heen dan zie je veel mensen en kinderen die daar rondzwerven en bedelen om wat dan ook. Soms moet je wel kortaf doen anders laten ze je niet los en blijven ze je volgen. 
Ik vond het heel dubbel allemaal en erg indrukwekkend. Het is mooi dat je een kijkje krijgt in hoe deze mensen zo’n proces doormaken, maar aan de andere kant voelde ik mij een  pottenkijker. Meerdere malen hebben ze mij verteld dat ze het graag willen laten zien en dat het geen pottenkijken is. Ik kon het gevoel niet helemaal uitschakelen helaas. Ik ben met wat ik gezien heb nog een groot deel van de nacht bezig geweest om het te verwerken. Waarschijnlijk heeft het nog wel langer nodig om helemaal te laten bezinken.

We eten laat deze avond in een restaurant in Kathmandu. Morgen moeten we om half zeven in de ochtend klaar staan om te vertrekken naar Chitwan. We gaan de jungle in! AAAAAAAWWWWWIIIEEEEEE.

,