Woensdag 1 maart deel 2

Na het ontbijt maken we ons klaar om twee ziekenhuizen te bezoeken.

Het eerste bezoek brachten we aan het Chidrens hospital in Narayanghat, dit is een “normaal” kinderenziekenhuis midden in de stad. We moesten een beetje klimmen om bij de ingang te komen, de weg ervoor lag namelijk voor een groot gedeelte open. Bij binnenkomst kwamen we bij de receptie, in dezelfde ruimte lagen ook wat kinderen.We konden daar wat oogcontact mee maken maar werden meteen naar boven gebracht. Daar was een grote zaal met meerdere bedden, sommige bedden met lakens en sommige zonder. Even slikken hoe het eruit ziet en hoe het met de hygiëne is, ik denk dat ze beter weg kunnen blijven uit het ziekenhuis. Ook heb ik geleerd dat ouders zelf voor eten moeten zorgen, dat wordt niet gemaakt door het ziekenhuis. Ze krijgen een bed en zorg en dat is het.

 We spelen altijd in duo’s en vandaag mocht ik in de ochtend met Baje (Peter) spelen. Dat is altijd een feestje want wij kennen elkaar al een hele tijd dus het spelen gaat vanzelf. Toch moest ik er even in komen, ik had er namelijk niet op gerekend dat we zowat een filmsterren status hebben hier. Iedereen wilde op de foto. Ik denk dat als jullie Facebook- Azië openen jullie ons overal kunnen vinden. Al die foto’s maakte het voor mij wel lastig om in het spel te komen. Gelukkig duurt dat nooit al te lang en hebben we toch nog fijn gespeeld. Zo mooi om te zien hoe dankbaar de ouders en kinderen zijn, vaak speel je niet eens altijd voor de kinderen maar ook voor de ouders. Het maakt mij niet uit zolang ze maar even hun problemen vergeten.

Aan het eind (en het begin) van ons optreden zingen we “ de Lion sleept tonight” Zo weten kinderen dat we komen en weten wij wanneer we het spel weer moeten afsluiten. Nu ken ik het lied wel, maar niet zo goed dus daar ga ik dan mee spelen. Ik wacht aldoor op het stukje “ awimawe awimawe” en zet dat te vroeg of te laat in. Ik doe wel stinkend mijn best op om het juiste moment in te zetten. Nu zat er een vrouw op het bankje bij de E.R en die zag dat en genoot ervan. Toen ik eindelijk goed zat met mijn awimawe, zong ze vol plezier mee! Wat een kadootje zo’n moment.

Na het spelen stond het zweet op onze rug, het is hier nl warm en als je speelt nog warmer, dus tijd voor een pauze. We hebben een lokale tent gevonden waar we “even” wat konden eten.

Je raadt het al, het was typisch Nepalees, de een is al uren klaar als de ander zijn eten nog moet krijgen. Nu moest ik heel nodig plassen, in het ziekenhuis is maar een toilet en daar ging ik dus echt niet. Maar in het eettentje was alleen een hurktoilet ( bijna in heel Nepal is dat zo, alleen in hotels en af en toe in eetgelegenheden is een toilet  waar je op kunt zitten). Hierna zouden we weer naar een ziekenhuis en spelen met een volle blaas is ook geen pretje, dus na wat handige tips van Rian ben ik toch maar gegaan. Clownskleren zover als mogelijk opgerold en mezelf klemmend tussen de (vieze) muren is het dan toch gelukt! Ik ben nog net geen Nepalees maar deze overwinning is in the pocket🤪

Samen met Marianne hadden we bedacht een pizza te bestellen, ieder de helft. Nou ik ben tot anderhalf stukje gekomen want die pizza was heet! Uren erna had ik nog peper in mijn mond, ik vrees dat er nu gaten in mijn slokdarm zitten ppppff🌶️🌶️🥵

Niet zoveel gegeten dus. Geen zorgen ik kom niet om want er wordt hier twee keer per dag warm gegeten en daar zitten echt lekkere dingen tussen!

We waren maar een half uur te laat bij het cancel hospital in Narayanghat en daar werden we hartelijk ontvangen, zo lief,
Er stonden twee jongens met een groot vel klaar waarop ze voor ons getekend hadden, deze kregen wij overhandigd en daarna waren er nog twee jongens met een andere tekening. Het was een grote hal en die stond vol met ouders en kinderen, boven was ook een verdieping en op de galerij boven stonden veel volwassenen naar ons te kijken. Volwassenen worden hier ook behandeld maar wij kwamen eigenlijk voor de kinderen. We gingen weer in duo’s uiteen en nu mocht ik met Deddel (Maureen) spelen. We kwamen bij een kamer waarin twee bedden stonden met op ieder bed een moeder met een klein jongetje. Het eerste jongetje zag ons en moest huilen, heel rustig en voorzichtig zijn we steeds dichterbij gekomen. We maakte wat muziek, deden kiekeboe en bliezen bellen. Toen de mannetjes de bellen zagen was het ijs gebroken en werd er zelfs blij gelachen! Bij het verlaten van de kamer hadden we een beetje ruzie met de klapdeur, was de een erdoor stond de ander nog binnen enz. Het is zo mooi om te zien hoe vooral ook de ouders genieten van wat we aan het doen zijn, fijn dat je ook hen wat kan brengen. 
De kinderafdeling was al druk bezet met onze clowns dus Deddel en ik zijn naar boven gegaan, daar hadden we een groot publiek! We zongen poesje mauw in het Nepalees, dat wil zeggen Deddel zong in het Nepalees en ik deed mijn best, tot grote hilariteit van het publiek. Ik hoopte maar dat ik geen woorden verzon die in het echt Nepalese scheldwoorden waren😝

Toen het tijd was om af te sluiten hebben we beneden in de hal met iedereen gezongen, we maakte liedjes op de namen van de kinderen. En er werd natuurlijk een dansje gemaakt.

Moe maar voldaan verlieten we het pand om naar de bus te gaan. Maar na de deur houdt het niet op want iedereen op het terrein wil iets van je. Meestal met je op de foto, zo kan het een hele tijd duren voordat je bij het busje bent ppfff.

In de avond gaan we lekker vroeg naar bed want morgen hebben we een “rustdag”. We gaan om zeven uur in de ochtend op jeepsafari en in de middag varen naar een plek waar we de zonsondergang kunnen zien, ik ben benieuwd.