Zaterdag 4 maart

Vanmorgen is er een optreden tussen gepland. In de sloppenwijk van Pokhara staat een huis (CSWN) voor jongens die om wat voor reden dat ook op straat leefde en nu opgevangen worden in dat tehuis. Het is alleen voor jongens en Maureen vertelde ons dat het er ruig aan toe kon gaan. De jongens zijn in de leeftijd van 8 tot 16 jaar ( schat ik). We mochten geen foto’s maken van deze instelling, de veiligheid van de kinderen staat voorop.

We kwamen aan en werden al opgewacht door enthousiaste kinderen. Ze hielpen ons de weg vinden en wilden ons maar al te graag helpen de steile heuveltjes op en af te gaan. Tijdens dat spel zag ik in een lokaaltje een jongetje dat op een oude iPad aan het spelen was. Hij deed een een of ander schietspelletje, ik vroeg mij af of dat echt slim was als je al hoort dat ze agressief kunnen zijn🤔. Als je verder keek zag ik de bedden en verblijven, neem van mij aan dat je daar eigenlijk niet wil zijn. Aan de andere kant is het beter dan op straat leven.

Van die agressie hebben wij niets gezien, hooguit dat het spel wat drukker en meer fysiek was. We kwamen in een klein zaaltje waar we met de jongens gedanst en gezongen hebben. Ze wilden heel graag hun danskunsten laten zien en wij hebben ook super ons best gedaan, ook al zag dat er minder goed uit dan wat zij deden.

Toen hebben we ook nog even de “wave” gedaan, dat kenden ze niet dus dat was een aantal keer oefenen voordat het lukte. Hilariteit als een van ons fout zat natuurlijk!
Ze waren echt lief voor ons, niet bang en wilden graag meedoen. Als je dan goed naar die kopjes kijkt zie je aan de ogen al wat ze al mee hebben moeten maken. Ook de tanden en huid is soms niet best. Als ik speel kijk ik nergens naar en geef ik iedereen een hand. Ik heb dus al veel handjes in mijn handen gehad, dan wil je bij terugkomst wel graag even je handen wassen. Mijn clown ligt en dweilt ook graag over de grond. Je moet dan ook even een knop moet omzetten en niet te goed kijken. Mijn clownskleren zitten nu in de wasmachine bij de plaatselijke wasserij. Die was breng je en wordt gewogen, je betaald per kilo die je gewassen wil hebben. In de avond kun je het dan weer ophalen. Geen idee of het echt schoon wordt maar het zal altijd schoner zijn dan dat het was.

Na de wave gingen we met de jongens naar de binnenplaats om ze een cadeau te overhandigen, dit hadden we eerder die ochtend gekocht van sponsorgeld. De instelling wilde graag een geluidsbox met twee microfoons. Er was trouwens een jongetje dat mega goed kon zingen, die kan het nog ver schoppen!

Ik vroeg aan de directrice of ik een foto mocht maken van het overhandigen, dat wij erop stonden en de jongens van de achterkant. Dat mocht en daarna mochten we zelfs een groepsfoto maken! De foto mag alleen niet op sociaal media, maar mijn blog is privé dus ik neem aan oké.

We reden terug door de sloppenwijken om ons even op te frissen en te lunchen. Veel tijd hadden we niet want in de middag mochten we ook naar Sreejana Childrens Home. Dit weeshuis is door de Bomboclowns al vaker bezocht en we werden officieel door een aantal bobo’s ontvangen. We kregen allemaal een sjaaltje en een tilak ( rode streep) op ons voorhoofd geschilderd. Dit doen ze om de mensen die komen te verwelkomen en te vereren.

Na deze plechtigheid werden we naar binnen gebracht en moesten we met alle clowns achter een lange tafel plaatsnemen. Ja dat geeft natuurlijk spel mogelijkheid dus we bleven doorschuiven. We zagen wel aan de bobo’s dat ze dat niet zo leuk vonden, dus uiteindelijk zijn we maar blijven zitten.

Een meneer nam het woord en stelde alle andere hoge meneren aan ons voor, kortom het was een lang en saai verhaal. De kinderen zaten tegenover ons netjes op een stoel en waren zo stil als muisjes. Stiekem speelde wij vanachter de tafel met hen, even een gekke bek of ssssst roepen naar degene naast mij ( die zat er niet want ik zat aan het eind). Toen de bobo klaar was vroeg hij of wij nog iets wilde zeggen, de groep schoof mij dat in de schoenen dus ik greep mijn kans. Ik vertelde dat we blij waren dat we mochten komen maar dat ik graag wilde spelen! De groep zei mij om dan te gaan spelen en ik stond op en liep naar buiten. Onderweg probeerde ik of de kinderen mee wilde komen. Ik had geen idee of ze dat mochten of dat ze dat durfde. Maar ze stonden allemaal op en rende met mij mee naar buiten, net zo blij als ik om weg te zijn bij dat saaie gedoe😂

Wij zijn lekker gaan voetballen en de rest moest binnen het officiële gedeelte eerst doorlopen. Ze kregen thee met melk en niemand die dat lust. Maar laten staan kan ook niet, dat is een belediging, dus dan maar opdrinken. Ik ben deze dans mooi ontsprongen, de rest was een beetje jaloers, hadden ze mij maar niet weg moeten sturen!
Uiteindelijk kwam de rest ook buiten en hebben we touwtje gesprongen, gezongen en gedanst. Omdat we zo officieel werden ontvangen waren we een beetje uit ons clownsspel. Maar de kinderen genoten evengoed. Ik heb een nieuwe vriend erbij, hij noemde mij steeds “ hey you”. Hey you come play football enz, superlief.

Ze zijn zo dankbaar dat je komt en met ze wilt spelen. Ik denk dat het maar weinig voorkomt dat er een volwassene mee gaat voetballen of spelen. Voordat we weggingen kreeg het weeshuis twee grote zakken rijst, die hadden we speciaal voor hun gekocht op weg naar het tehuis. 

Toen we klaar waren mochten een aantal kinderen mee met ons in het busje. Twee Bomboclowns ( Nathalie en Marianne)

 hadden ook veel geld opgehaald en wilde graag de kinderen nieuwe kleren geven. Ze zouden er vier meenemen, totdat we de bekkies van de achterblijvers zagen. We zijn gaan stapelen in de bus. Het is hier heel normaal dat je veel mensen in een auto of in een bus propt. Je krijgt alleen een bekeuring als de chauffeur geen riem om heeft, wat de rest doet maakt niet uit.

Dus daar zaten we met alle kinderen van het tehuis en twee begeleidsters in ons busje. Nathalie en Marianne zijn met ze uitgestapt bij een winkel en daar hebben ze allemaal een nieuwe outfit mogen uitzoeken. De begeleidsters wilde eerst alles al pakken, maar daar is een stokje voor gestoken. De kinderen mogen nooit zelf kiezen maar deze keer wel! Ze gingen allemaal naar huis met een nieuwe trui/broek en ondergoed, wat een dankbaar werk is dit!